سایه میلانی: من موهايم را بلند ميكنم چون تو دوست داري... و تو صدايت را بلند ميكني بي توجه به اينكه من از صداي بلندت ميترسم. چشمانم را در برابر بزرگترين خطاهايت ميبندم... ولي توچشم غره ميروي به خاطر شور شدن غذا ... من ظرافتم را قرباني خشونت هاي تو كردم... فقر زندگيت را شريكم... ولي تو ثروت زندگيت را به پاي ديگري ميريزي... من مي شوم مادر بچه هايت ولي تو هميشه سايه ي ِ سر مني... من اجازه ندارم از تو خسته بشم ولي تو تنوع طلب بودن را حق طبيعي خودت ميداني... من شبانه بغض ميكنم و تو فكر ميكني دليل كم خوابي هايم بالا رفتن سنم است... من دنيايي از معرفت و بردباري ام ولي نماد معرفت را از جنس تو ميدانند...مرد!!!!
مردانگي اگر به سبيل بود، مطمئن باش آنوقت موهاي پشت لبم پر پشت تر از موهاي سرم مي بود... ۳۰ آبان ۱۳۹۲ تهران
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر