۱۳۹۲ آبان ۱۲, یکشنبه

ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺳﺮﯼ ﺑﺨﻮﺭﻩ، ﺑﻤﯿﺮﻩ ، ﻧﻔﺲ ﻧﮑﺸﻪ ﻋﮑﺲ ﻫﯿﭻ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﯽ ﻗﻔﺲ ﻧﮑﺸﻪ

ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻥ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﮐﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺵ ﺩﻭﺧﺘﻪ
ﻭ ﺍﻭﻥ ﮐﻪ ﭘﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﺗﻮ ﺁﺗﯿﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ
ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺯﻭﺭﯼ
ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﺷﺪﻩ ﺗﻮ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﻭ ﻗﻮﺭﯼ
ﮐﺴﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺑﺪﻧﺶ
ﮐﺴﯽ ﺍﺻﻠﻦ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﮕﯿﺮﻩ ﺭﻭﺳﺮﯾﺸﻮ
ﻣﯿﮕﻒ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﮒ ﻣﯽﺑﺮﻧﺶ ﺟﻬﻨﻢ
ﻣﯿﮕﻒ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻮ ﺁﻭﯾﺰﻭﻥ ﻣﯿﮑﻨﻦ
ﮔﻔﺘﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﻣﺎﻣﺎﻥ !
ﺑﻬﺸﺖ ﺳﺮ ﮐﺎﺭﯾﻪ، ﺑﯿﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﭽﺴﺐ !
ﻣﯽ ﮔﻒ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﻣﯿﮕﯽ، ﻣﻮ ﺗﻨﻢ ﺳﯿﺦ ﺷﺪﻩ
ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ ، ﺗﺮﺱ ﺑﻪ ﺭﻭﺣﺖ ﻣﯿﺦ ﺷﺪﻩ
ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻠﻔﺖ
ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﮔﯿﺶ ﻧﺪﯾﺪ ﺟﺰ ﺧﻔﺖ
ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﺵ
ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺳﺘﺤﺎﻟﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺗﻮ ﻓﺎﻝ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻧﮑﺮﺩ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﭼﯽ ﺷﺪ؟
ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﻓﺤﺶ ﺷﻨﯿﺪ ﻭ ﮐﺘﮏ ﺧﻮﺭﺩ
ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺳﺮﯼ ﺑﺨﻮﺭﻩ، ﺑﻤﯿﺮﻩ ، ﻧﻔﺲ ﻧﮑﺸﻪ
ﻋﮑﺲ ﻫﯿﭻ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﯽ ﻗﻔﺲ ﻧﮑﺸﻪ
ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﻭﻧﻮ ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪ
ﻋﺮﻭﺳﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﮑﻞ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ
ﺗﻮ ﺑﻮﯼ ﺳﯿﻠﯽ ﻭ ﺷﻼﻕ ﻣﯿﺪﯼ ﺧﺎﻧﻮﻡ
ﺗﺎ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﯼ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍ ﺑﺎﺝ ﺑﺪﯼ ﺧﺎﻧﻮﻡ
ﻣﺜﻞ ﻭﻃﻦ ﺷﺪﯼ ﻫﻤﺪﻡ ﻭﻟﮕﺮﺩﺍ
ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻭﺍﺳﻪ ﻓﺮﺩﺍ

شاهين نجفي

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر