کودکان، نورچشم خانواده ها، و سرمایه های بزرگی برای آینده هر کشورند. وظیفه خانواده بررسی اوضاع مالی وامکانات معنوی و تربیتی و همچنین در نظرگرفتن شرایط اجتماع و کشور خود است تا دست به تولید کودک زند. زیرا هرگونه لغزش و اشتباهی در این برنامه ریزی، در زندگی فرزندان اثرگذار، و حتی می تواند موجب شکست و نا امیدی آنان باشد. اینگونه پیامد های نادرست و حتی ناگوار، به حساب خانواده نوشته می شود.
کشورهای دارای رژیم های انسانی، خدمتگذار، و با فرهنگ روی کودکان نخست از سوی خانواده و سپس از سوی دولت سرمایه گذاری بزرگی می شود، تا آینده سازان آن کشور به بهترین روشی بزرگ وپرورش یابند.
اما در کشور بخت برگشته و آخوند زده ما با بیشتر جهان تفاوت هایی دارد. در این جا که یک مشت آخوند هرزه و فرمایه با همکارانی دزد و چپاولگر دیگر به تاراج مملکت پرداخته اند. خانواده ای نیست که در آسایش و امان بوده، و یا کودکی نیست که از سرپرستی درست خانوده و یا آموزش صحیح، برای خود آینده ای درخشان و درست داشته باشد.
اکنون هزاران کودک بی سرپرست در خیابان های تهران و شهرستان ها سرگردانند. آنان با پوششی ژولیده و دست و پای آسیب دیده، به دنبال اندک درآمدی برای خود و حتی خانواده مستمند و بیشتر پدر معتاد خود می باشند. پدران معتادی که فرآورده رژیم آخوندی اند.
یک مشت ملای مفتخور بیکاره و سربار جامعه که همواره با فرهنگ و تاریخ ایران و ایرانی ضدیت داشتند، بر اثر اشتباه و ساده اندیشی ما ایرانیان، و آگاه نبودن به روحیه خصمانه و جنایتکارانه آخوند، ندانسته در سال ۵۷ آن ها را به قدرت رساندیم و سرنوشت جان، مال، و ناموس ملتی را در اختیار آنان گذاشتنیم.
پیامد این اشتباه بزرگ، ایجاد سیستم گداپوروی در کشور، خاکستر نشین شدن ملتی، و به خاک و خون کشاندن و به دارآویختن جوانان شد. هدف و برنامه رژیم اسلامی پرورش نسلی خردباخته، گدا و سرگردان، و یا مزدور و چاپلوس بدانان است. ملتی که از خود اراده ای نداشته، مانند افراد معلول و عقب مانده، آخوند را ولی و سرپرست خود بدانند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر