جشنهای ملی ایرانی همگی تداعی کننده عشق و و دوستی و شادی هستند. این مناسبت ها بیشتر الهام گرفته از طبیعت و مایه همبستگی و جمع شدن مردم به دور یکدیگر بوده ، که همگی پیام نهفته کنار گذاشتن غم و غصه و دشمنی ها را در خود جای داده اند.
اما مناسبت ها های مذهبی ، اکثریت دعوت کننده به غم و ناراحتی اند.
این روزها به جای کاشتن لبخند ، اشک و اندوه را بر چهره مردم می نشانند. حتی آن دسته از روزهای مذهبی هم که نام عید و جشن بر خود دارند ، بسیار خشک و رسمی اند و هرگز توان شاد کردن مردم را به اندازه جشن های ملی ندارند. بر خلاف ظاهر جشن های مذهبی که مردم را به دور هم جمع می کند ، این جشن ها بر گرفته از اختلافات و داستانهای مذهبی هستند. روزهایی مثل فطر و غدیر در عمل اختلاف میان دسته ها و گروههای مذهبی را دامن می زنند. اجبار و اکراه و تحمیل هم جزئی جدا نشدنی از روزهای مذهبی است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر