قرآن که مهین کلام خوانند آن را
گه گاه نه بر دوام خـــوانند آن را
بر گرد پیاله آیتــی هست مقیم
کاندر همه جا مدام خوانند آن را
--------------------------------------------------------------
دو بیت بالا به راستی بیانگر شجاعت خیام است. او دست روی کتابی می گذارد که در نظر مردم عوام جامعه مقدس و بی عیب است.
او قرآن را با پیاله ی شرابی مقایسه می کند که از نقطه نظر قرآن حرام است. این مقایسه ، خود به کنار ، جسارت و شهامت در نتیجه گیری خیام است که پیاله ی شراب را در مقایسه با قرآن ، برتر و استوار تر می داند.
--------------------------------------------------------------
به زبان ساده خیام در این رباعی می گوید :
قرآنی که از آن به عنوان کلام برگزیده و نیکو یاد می کنند ، همیشه حرفهایش یکی نیست و همیشه یک پیام را به خواننده اش نمی دهد.
اما پیاله شراب در آن پیامی است که هر انسانی که از آن بنوشد ، و در هر کجایی که باشد ، به یک چیز واحد می رسد....
در اشعار خیام ، شراب همواره نوشیدنی ارزشمندی است که سبب شادی و فکر نکردن به غم و غصه دنیاست.
اشاره خیام به متناقض بودن متن کتاب و وجود ناسخ و منسوخ های قرآن و همچنین ابهام هایی است که همواره سبب اختلاف و دشمنی و چند دستگی میان پیروان آن شده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر