ولي به خاطر جبر روزگار دم نميزنند و حقارت را قبول ميكنند. اگر در چهره شان دقيق شوي آثاراين فهميدن ها را ميتواني ببيني. يك نوستالژي خاص صورت بيشتر زنان ايراني را پوشانده است. يك درد پنهان و ناگفته. آقار نوعي شكست. با خنده هاي مصنوعي پر از بغض. احساس كوچكي و حقارت از زن بودن!!!! اما اين حقارت را پنهان ميكنند و طوري وانمود ميكنند كه زندگي زيباست و آنها از زندگي راضي هستند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر